Η τροπή που πήρε το 33ο Συνέδριο της ΠΟΦΕΝ σίγουρα δεν είναι τιμητική για κανέναν. Και σίγουρα υπάρχουν πολλές καραδοκούσες Κασσάνδρες που ήδη άδραξαν την ευκαιρία και επαναλαμβάνουν χρησμούς για το σκοτεινό μέλλον της ανώριμης νεολαίας του τόπου. Αν και ακόμη κι ένα σταματημένο ρολόι λέει τη σωστή ώρα δύο φορές την ημέρα, αυτή τη φορά εμείς φέρουμε την ευθύνη και εμείς τους δώσαμε την ευκαιρία κατακρίνουν τη γενιά μας, το ήθος και το ποιόν μας.
Η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για το εάν υπεύθυνοι της εντάσεως είναι οι κόκκινοι, οι γαλάζιοι, οι κεντρώοι ή οι σοσιαλιστές φοιτητές. Ίσως ακόμη να προκαλούν χαμόγελα ειρωνείας οι αναφορές για την πηγή της διαφωνίας σε μερικές λέξεις που περιγράφουν τη συνταγματική μορφή της λύσης του κυπριακού, το βαθμό συγγένειας των δύο κοινοτήτων της Κύπρου και το χρώμα των πανώ στην διαμαρτυρίας. Αλλά για τις οργισμένες φυλές των παραταξιακών στελεχών είναι πράγματα σημαντικά, ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Και αυτή η διάσταση ως προς την ιεράρχηση του σημαντικού ανάμεσα στους ηγέτες των φοιτητών και στην πραγματικότητα, είναι μάλλον η βαθύτερη πληγή του φοιτητικού κινήματος: Η παγίδευση στο μικρόκοσμο των συμβόλων και των ειδώλων.
Είναι άραγε πλέον ξενέρωτη η σοβαρότητα, η ψυχραιμία και η σύνεση; Είναι ανιαρή η σύνθεση, η σύμπνοια και αλληλοανοχή; Είναι του συρμού των ημερών οι νταήδες, οι φωνασκούντες και οι χειροδικούντες; Ευτυχώς, το πρόσφατο συνέδριο της ΠΟΦΕΝ δεν είναι αρμόδιο να δώσει την απάντηση. Δίνει όμως στα ερωτήματα περισσότερη έμφαση.
Έτσι λοιπόν, το 33ο Συνέδριο της ΠΟΦΕΝ δεν θα μείνει στην ιστορία επειδή εκεί υπογράφηκε το πρωτόκολλο συνεργασίας με τις Φοιτητικές Ενώσεις της Γαλλίας, της Μάλτας και της Πορτογαλίας. Ούτε επειδή στον απολογισμό της απελθούσας Γραμματείας καταγράφηκε η διοργάνωση στην Κύπρο του συνεδρίου του Μεσογειακού Δικτύου Φοιτητών, ούτε για τις μαζικές αντικατοχικές και αντιπολεμικές συναυλίες, ούτε για την επέκταση της φοιτητικής συμμετοχής και εκπροσώπησης. Θα καταγραφεί στη συλλογική μνήμη ως έξαρση παλιμπαιδισμού, τραμπουκισμού και τεντιμποϊσμού.
Όσοι ήμασταν παρόντες είδαμε και ξέρουμε. Δυστυχώς, όσο και να καταδικάσουμε όσους προκάλεσαν και όσους συμμετείχαν στα καθέκαστα, μας παίρνει όλους το ποτάμι. Εάν η ΠΟΦΕΝ ως οργάνωση και οι φοιτητές ως κοινωνική ομάδα είναι ανυπόληπτοι στην κοινωνία ως σοβαροί εταίροι, ούτε ο καταμερισμός δυνάμεων έχει σημασία, ούτε τα ψηφίσματα, ούτε οι αποφάσεις που ούτως ή άλλως μόνο εμείς θα διαβάζουμε. Εάν πούμε ότι «φταίμε όλοι» είναι σαν να λέμε ότι δεν ευθύνεται κανένας. Έτσι, ελπίζω ότι οι φοιτητές ως ωριμότεροι των εκπροσώπων τους, στις επόμενες φοιτητικές εκλογές θα αποδώσουν ευθύνες με αυστηρότητα ζητώντας από αυτούς περισσότερα.
Η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για το εάν υπεύθυνοι της εντάσεως είναι οι κόκκινοι, οι γαλάζιοι, οι κεντρώοι ή οι σοσιαλιστές φοιτητές. Ίσως ακόμη να προκαλούν χαμόγελα ειρωνείας οι αναφορές για την πηγή της διαφωνίας σε μερικές λέξεις που περιγράφουν τη συνταγματική μορφή της λύσης του κυπριακού, το βαθμό συγγένειας των δύο κοινοτήτων της Κύπρου και το χρώμα των πανώ στην διαμαρτυρίας. Αλλά για τις οργισμένες φυλές των παραταξιακών στελεχών είναι πράγματα σημαντικά, ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Και αυτή η διάσταση ως προς την ιεράρχηση του σημαντικού ανάμεσα στους ηγέτες των φοιτητών και στην πραγματικότητα, είναι μάλλον η βαθύτερη πληγή του φοιτητικού κινήματος: Η παγίδευση στο μικρόκοσμο των συμβόλων και των ειδώλων.
Είναι άραγε πλέον ξενέρωτη η σοβαρότητα, η ψυχραιμία και η σύνεση; Είναι ανιαρή η σύνθεση, η σύμπνοια και αλληλοανοχή; Είναι του συρμού των ημερών οι νταήδες, οι φωνασκούντες και οι χειροδικούντες; Ευτυχώς, το πρόσφατο συνέδριο της ΠΟΦΕΝ δεν είναι αρμόδιο να δώσει την απάντηση. Δίνει όμως στα ερωτήματα περισσότερη έμφαση.
Έτσι λοιπόν, το 33ο Συνέδριο της ΠΟΦΕΝ δεν θα μείνει στην ιστορία επειδή εκεί υπογράφηκε το πρωτόκολλο συνεργασίας με τις Φοιτητικές Ενώσεις της Γαλλίας, της Μάλτας και της Πορτογαλίας. Ούτε επειδή στον απολογισμό της απελθούσας Γραμματείας καταγράφηκε η διοργάνωση στην Κύπρο του συνεδρίου του Μεσογειακού Δικτύου Φοιτητών, ούτε για τις μαζικές αντικατοχικές και αντιπολεμικές συναυλίες, ούτε για την επέκταση της φοιτητικής συμμετοχής και εκπροσώπησης. Θα καταγραφεί στη συλλογική μνήμη ως έξαρση παλιμπαιδισμού, τραμπουκισμού και τεντιμποϊσμού.
Όσοι ήμασταν παρόντες είδαμε και ξέρουμε. Δυστυχώς, όσο και να καταδικάσουμε όσους προκάλεσαν και όσους συμμετείχαν στα καθέκαστα, μας παίρνει όλους το ποτάμι. Εάν η ΠΟΦΕΝ ως οργάνωση και οι φοιτητές ως κοινωνική ομάδα είναι ανυπόληπτοι στην κοινωνία ως σοβαροί εταίροι, ούτε ο καταμερισμός δυνάμεων έχει σημασία, ούτε τα ψηφίσματα, ούτε οι αποφάσεις που ούτως ή άλλως μόνο εμείς θα διαβάζουμε. Εάν πούμε ότι «φταίμε όλοι» είναι σαν να λέμε ότι δεν ευθύνεται κανένας. Έτσι, ελπίζω ότι οι φοιτητές ως ωριμότεροι των εκπροσώπων τους, στις επόμενες φοιτητικές εκλογές θα αποδώσουν ευθύνες με αυστηρότητα ζητώντας από αυτούς περισσότερα.
