Ενδιάμεσος Χώρος και Προεδρικές Εκλογές

Η προσπάθεια συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων που τοποθετούνται στον ενδιάμεσο χώρο όφειλε να καταλήξει σε θετικό αποτέλεσμα επειδή αυτή είναι η απαίτηση μεγάλου μέρους των Κυπρίων πολιτών και επειδή αυτό επιβάλλουν οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Κύπρος. Εάν οι προθέσεις όλων θεωρηθούν θετικές, οι αιτίες και οι αφορμές που οδήγησαν σε αρνητικό αποτέλεσμα είναι συγκεκριμένες: Η απουσία ιδεολογικής συνοχής, οι αποκλίσεις σχετικά με τη σκοπούμενη λύση του Κυπριακού, τα αχρείαστα στενά χρονοδιαγράμματα, η δημοσιότητα που έλαβε η συζήτηση και η αδυναμία των προταθέντων υποψηφιοτήτων να ενώσουν. Ενόψει των Προεδρικών Εκλογών, όλα αυτά πρέπει να επαναπροσεγγιστούν με σοβαρότητα, ώστε να προκύψει μια πολιτική πρόταση με προοπτικές εποικοδομητικής διακυβέρνησης.

Ο ενδιάμεσος χώρος δεν μπορεί να είναι απλώς ο χώρος όπου αυτοτοποθετούνται όσα πολιτικά Κόμματα, πολιτικές κινήσεις και πολιτικά πρόσωπα βρίσκονται εκτός ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, αποτελώντας το «υπόλοιπο» του πολιτικού συστήματος και προσφέροντας καταφύγιο ευκαιρίας. Ιστορικά και πολιτικά, το Κέντρο έχει συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα και η προσέγγιση μεταξύ των Κομμάτων του χώρου δεν λειτουργεί εάν είναι μετέωρη. Αντίθετα, πρέπει να διαθέτει ιδεολογικό προσανατολισμό που να απαντά στις σύγχρονες κοινωνικές και οικονομικές πραγματικότητες, στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης, της κοινωνικής συνοχής και της αναπτυξιακής αναγκαιότητας. Παράλληλα, ενώ το Κυπριακό θεωρείται ως το βασικό σημείο συνάντησης των Κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου, διαπιστώθηκε ότι, παρά τη σαφή διαφοροποίηση με τις πολιτικές που τα Κόμματα των άκρων εκπροσωπούν, προέκυψαν αποκλίνουσες προσεγγίσεις σχετικά με τον καθορισμό της επιδιωκόμενης λύσης. Πρακτικά, τα 18 σημεία για το Κυπριακό που περιλαμβάνονταν στο Πρόγραμμα Διακυβέρνησης του Τάσσου Παπαδόπουλου μπορούν να αποτελέσουν το σαφές κοινό πλαίσιο θέσεων για το Κυπριακό, χωρίς υποσημειώσεις διαφωνίας και χωρίς επαναφερόμενες διαφοροποιήσεις.

Επιπρόσθετα, τα Κόμματα του ενδιάμεσου χώρου παρασύρθηκαν, χωρίς πραγματικό λόγο, σε μια διαδικασία ασφυκτικών χρονοδιαγραμμάτων, επιδιώκοντας να καταλήξουν σε κοινό υποψήφιο πολλούς μήνες πριν από τις Προεδρικές Εκλογές. Υπό τις τρέχουσες συνθήκες, η Κύπρος δεν χρειάζεται μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και κακώς τα Κόμματα αναπαρήγαγαν την περιρρέουσα βιασύνη για δημιουργία προεκλογικών τετελεσμένων. Ταυτόχρονα, οι διαβουλεύσεις μεταξύ των κομματικών ηγεσιών εξελίχθηκαν παρακολουθούμενες στενά από τα φλας και τις κάμερες των ΜΜΕ. Η διαφάνεια στο δημόσιο διάλογο είναι απαραίτητη, όμως μια σοβαρή προσπάθεια διακομματικής συνεργασίας δεν μπορεί να μετατρέπεται σε υβριδικό reality/talent show.

Επίσης, διαπιστώθηκε εκ των πραγμάτων και εκ του αποτελέσματος, ότι οι υποψηφιότητες που κατατέθηκαν προς συζήτηση δεν κατάφεραν να ενώσουν τις δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου και μάλλον φυγόκεντρες τάσεις δημιούργησαν. Το πρόσωπο που θα ηγηθεί αυτής της προσπάθειας πρέπει συγκεντρώνει την εμπιστοσύνη όλων και να μπορεί να απευθυνθεί θετικά προς το σύνολο των Κυπρίων πολιτών, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, έχοντας ως στόχο τις μέγιστες δυνατές εθνικές συναινέσεις.

Σήμερα, η δεδηλωμένη διάθεση για διαμόρφωση συνεργασιών με επίκεντρο τον ενδιάμεσο χώρο, πρέπει να προωθηθεί περαιτέρω. Πρέπει να αναπτυχθούν άμεσα συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη και χωρίς την πίεση της κερκίδας. Οι κομματικές ηγεσίες οφείλουν να προσδιορίσουν το ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο κινείται η μεταξύ τους προσέγγιση, να καθορίσουν τον κοινωνικό και οικονομικό προσανατολισμό της συνεργασίας τους, να υιοθετήσουν τις διατυπωμένες κοινές θέσεις τους στο εθνικό θέμα χωρίς αστερίσκους και πισωγυρίσματα, να απεμπλακούν από υποψηφιότητες που δεν κατάφεραν να ενώσουν το χώρο και να προκρίνουν μια υποψηφιότητα που να μπορεί να προσφέρει μια ισχυρή προοπτική διακυβέρνησης. Σε διαφορετική περίπτωση, θα ισχύσει η φράση του σατιρικού καλλιτέχνη Barry Crimmins: «Έρχονται Προεδρικές Εκλογές και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι κάποιος από αυτούς τους υποψήφιους θα κερδίσει».

[ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΣΗΜΕΡΙΝΗ»]

"Ανεργία και Ανάπτυξη"

Χαιρετισμός σε εκδήλωση της ΝΕΔΗΚ Λεμεσού, με ομιλητή το Νομπελίστα Καθηγητή Χριστόφορο Πισσαρίδη

Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι.
Για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, χρειάζεται η πολιτική ηγεσία να λάβει αποφάσεις χωρίς ιδεολογικές εμμονές και χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις. Δυστυχώς, τέτοιες εμμονές, εντοπίζονται και στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος. Αφενός δεν σταθμίζεται σωστά η ανάγκη στήριξης της επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ενώ αφετέρου υποτιμάται ο καθοριστικός ρόλος του κράτους στον αναπτυξιακό σχεδιασμό και στην εποπτεία της αγοράς. Η πολιτική μας πρέπει να συμβάλλει στην άμβλυνση αυτών των εμμονών και να μην ταυτίζεται με οικονομικές ακρότητες. Πρέπει να λειτουργεί ενισχύοντας το μικτό οικονομικό σύστημα, προστατεύοντας το κοινωνικό κράτος, διασφαλίζοντας την κοινωνική συνοχή και προωθώντας την ανάπτυξη.

Κατά τα τελευταία χρόνια, στην Κύπρο μειώθηκαν οι μισθοί των νέων εργαζομένων, μειώθηκαν τα επιδόματα των φοιτητών και των νέων γονιών, μειώθηκαν οι δαπάνες για την παιδεία, μειώθηκαν τα κονδύλια για την έρευνα, εκμηδενίστηκαν τα κονδύλια για τη νεανική επιχειρηματικότητα, αποκλείστηκαν οι νέοι από όλες τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων για την οικονομία, και απαξιώθηκαν κατακτήσεις όπως ο κοινωνικός διάλογος. Όμως αυτά τα μέτρα απέτυχαν. Αναπαρήγαγαν την ύφεση, και εκτόξευσαν την ανεργία στα ύψη. Όπως εξάλλου συνέβηκε σε όλες τις χώρες όπου αυτά εφαρμόστηκαν.


Για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης δεν υπάρχουν μονοδιάστατες λύσεις. Η δημοσιονομική εξυγίανση είναι απαραίτητη. Οι δημόσιες δαπάνες δεν πρέπει να μετατρέπονται σε δημόσιες σπατάλες και πρέπει να είναι ανάλογες με τις οικονομικές δυνατότητες του κράτους. Όμως, η άκριτη μείωση των δαπανών και η λιτότητα δεν πρέπει να ανάγονται σε ψυχαναγκαστικές εμμονές, επειδή κάτι τέτοιο οδηγεί σε ολέθριες συνέπειες για την οικονομία, ιδιαίτερα σε περιόδους ύφεσης.


Ο Καθηγητής Πισσαρίδης, αναφερόμενος στις πολιτικές λιτότητας και μείωσης των δημοσίων δαπανών, επισημαίνει πολύ εύστοχα τα εξής, στο περιοδικό New Statesman (Οκτ. 2011):
«Δεν πρέπει να ξεκινήσουν ενώ η οικονομία βρίσκεται ακόμη σε ύφεση, ούτε να είναι τόσο βαθιές και άκαμπτες, επειδή θα επιβραδύνουν την ανάκαμψη και μπορεί να προκαλέσουν ακόμη και διπλασιασμό της ύφεσης». «Το πολύ ενδιαφέρον για το έλλειμμα σε περίοδο ύφεσης, κάνει την ύφεση χειρότερη», ενώ «λιγότερο ενδιαφέρον για το έλλειμμα και περισσότερη προσοχή στην ικανότητα της οικονομίας να δημιουργεί θέσεις εργασίας θα μειώσει την ανεργία και θα αυξήσει την ευημερία».


Θα αναφερθώ σε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που αφορά τις άκριτες μειώσεις αναπτυξιακών δαπανών, το οποίο αφορά τη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση:
Ο Κρατικός Προϋπολογισμός του 2012 προνοεί μεγάλες μειώσεις για τα δημόσια πανεπιστήμια, αφού η περικοπή στα σχετικά κονδύλια ξεπερνά το 13% σε σχέση με τον Προϋπολογισμό του 2011 και αγγίζει το 19% σε σχέση με τον Προϋπολογισμό του 2010. Ορισμένοι μάλιστα, εξασκώντας παράξενα μαθηματικά, θέλουν να υπολογίσουν το κατά κεφαλήν κόστος για τον κάθε φοιτητή διαιρώντας το κονδύλι διά τον αριθμό των φοιτητών ώστε να υποστηρίξουν αυθαίρετα ότι οι δημόσιες δαπάνες για την παιδεία πρέπει να μειωθούν κι άλλο. Όμως δεν είναι έτσι που υπολογίζεται το όφελος από την επένδυση στην παιδεία και στη γνώση. Η προστιθέμενη αξία αυτού του τομέα είναι κατά πολύ μεγαλύτερη.


Σήμερα και αύριο πραγματοποιείται στη Λευκωσία από το Πανεπιστήμιο Κύπρου το ετήσιο συνέδριο “Search and Matching 2012”, στο οποίο συμμετέχουν δεκάδες καθηγητές από τις Ηνωμένες Πολιτείες, από το Ηνωμένο Βασίλειο, από τη Γαλλία, από τον Καναδά, από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και από διεθνείς οργανισμούς. Σε μερικές μέρες, πραγματοποιείται στη Λεμεσό με οικοδεσπότη το Πανεπιστήμιο Κύπρου, η ετήσια σύνοδος του “Society for Economic Dynamics”, που είναι ίσως το σημαντικότερο συνέδριο μακροοικονομικής παγκοσμίως, όπου θα συμμετάσχουν εκατοντάδες Καθηγητές και Ερευνητές από όλο τον κόσμο.


Σε αυτά τα συνέδρια, παράγεται και αναμεταδίδεται γνώση, τροφοδοτείται η έρευνα και διαχέεται η πληροφόρηση. Εκατοντάδες σημαντικοί άνθρωποι επισκέπτονται τη χώρα μας, διαμένουν στα ξενοδοχεία μας και μοιράζονται μαζί μας τη σοφία τους. Αυτές οι δραστηριότητες αποτελούν αναπτυξιακές δράσεις και για να πραγματοποιούνται χρειάζεται να υπάρχουν δημόσια πανεπιστήμια, με όλους τους απαραίτητους πόρους, τα οποία να μπορούν να λειτουργούν ανταποκρινόμενα στα ανώτατα ακαδημαϊκά πρότυπα.
Η Κύπρος της έρευνας, της γνώσης και της δημιουργίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να θυσιαστεί στο βωμό της λιτότητας. Ανάπτυξη δεν είναι τα μπετά και οι σιδεροκατασκευές. Ανάπτυξη είναι η επένδυση στο εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας μας. Εκεί δηλαδή όπου η Κύπρος διαθέτει ποιοτικά συγκριτικό πλεονέκτημα.


Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι.
Η σημερινή εκδήλωση δηλώνει την ετοιμότητα της Νεολαίας του Δημοκρατικού Κόμματος για ουσιαστική συμμετοχή στη δημόσια συζήτηση σχετικά με το μέλλον της οικονομίας και της χώρας μας. Η ΝΕΔΗΚ Λεμεσού βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτής της προσπάθειας όπου οι νέοι δεν θα αποτελούν χειροκροτούσα εξέδρα αλλά, σκεπτόμενοι και τεκμηριωμένοι, θα λένε την αλήθεια στην εξουσία και στην κοινωνία. Το μέλλον μας δεν είναι η ύφεση και η ανεργία, αλλά η ανάπτυξη και η δημιουργία. Χωρίς ιδεολογικές εμμονές που αναμασούν μέτρα λιτότητας και κρατούν δέσμιες τις δημιουργικές δυνάμεις της γενιάς μας. 

Ο Μινώταυρος των αγορών

Ο μυθικός Μινώταυρος ήταν ένα τέρας με ανθρώπινο σώμα και κεφάλι ταύρου. Γεννήθηκε μετά που η Πασιφάη, σύζυγος του βασιλιά Μίνωα, ζευγάρωσε με ένα λευκό ταύρο που έστειλε ο θεός Ποσειδώνας, κρυμμένη μέσα σε ένα ομοίωμα αγελάδας κατασκευασμένο από το μηχανικό Δαίδαλο, ο οποίος κατασκεύασε επίσης το Λαβύρινθο όπου ο Μίνωας φυλάκισε το Μινώταυρο.  Όταν οι Αθηναίοι σκότωσαν τον Ανδρόγεω, γιό του βασιλιά Μίνωα, αυτός κήρυξε πόλεμο στην Αθήνα και μετά από τη νίκη του όρισε όπως του αποστέλλονται ετησίως επτά νέοι και επτά νέες για να τους κατασπαράξει ο Μινώταυρος, ώστε να μην επαναλάβει την επίθεσή του και να μην εξανδραποδίσει το σύνολο των Αθηναίων πολιτών. Η Αθήνα για πολλά χρόνια ανταποκρίθηκε στο αίτημα του Μίνωα αναμένοντας τον εξευμενισμό του.

Στην παρούσα χρονική συγκυρία συντελείται τηρουμένων των αναλογιών μια αντίστοιχη διαδικασία. Προς κατευνασμό των αγορών και προς ικανοποίηση των οίκων αξιολόγησης, λήφθηκαν ή θα ληφθούν οικονομικά μέτρα τα οποία δεν έχουν καμία πραγματική χρησιμότητα, αλλά αποσκοπούν απλώς στην προσδοκία της λεγόμενης εμπιστοσύνης των αγορών. Αντίθετα, βλάπτουν την κυπριακή οικονομία αναπαράγοντας την ύφεση. Π.χ., μειώθηκαν οι μισθοί των νεοεισερχόμενων εργαζομένων στη δημόσια υπηρεσία, ενώ ταυτόχρονα όλες οι νέες προσλήψεις είναι παγοποιημένες από την Κυβέρνηση, οπότε αυτό το μέτρο δεν εξοικονομεί ο,τιδήποτε για τα δημόσια ταμεία, αλλά μόνο υποτιμά την αξία της εργασίας των νέων εργαζομένων. Π.χ. σκοπείται η κατάργηση της ΑΤΑ, ενώ ταυτόχρονα η ΑΤΑ έχει ήδη παγοποιηθεί από την Κυβέρνηση και δεν λαμβάνεται από τους εργαζόμενους, οπότε επίσης αυτό το μέτρο δεν εξοικονομεί ο,τιδήποτε για τα δημόσια ταμεία, αλλά μόνο καταργεί ένα κεκτημένο που αποτελεί «ευλογία για τους εργαζόμενους».

Η λιτότητα προωθείται σαν η βορρά που θα ικανοποιήσει τις αγορές και θα εξασφαλίσει δανεισμό με χαμηλό επιτόκιο. Δηλαδή, οι κομιστές της λιτότητας υποστηρίζουν ότι εάν οι αγορές δουν ότι το κράτος ξοδεύει λιγότερα, θα του δανείζουν με χαμηλότερο επιτόκιο επειδή θα του έχουν εμπιστοσύνη. Όμως αυτό δεν είναι αληθές, όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman: «Ο ισχυρισμός ότι μόνο η λιτότητα μπορεί να κατευνάσει τις αγορές ομολόγων έχει αποδειχθεί τόσο λανθασμένος όσο εκείνος ότι η νεράιδα της εμπιστοσύνης θα φέρει την ευημερία – και  οι σοβαροί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η δημοσιονομική λιτότητα σε μια οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση την κατατροπώνει: συρρικνώνοντας την οικονομία και πλήττοντας τα μακροχρόνια έσοδα, η λιτότητα μάλλον επιδεινώνει την προοπτική του χρέους αντί να την βελτιώσει.»

Σύμφωνα με το μύθο, ο Μινώταυρος θανατώθηκε από το Θησέα, υιό του βασιλιά της Αθήνας Αιγαία, με τη συνέργεια της Αριάδνης, κόρης του βασιλιά Μίνωα. Ο θάνατος του τέρατος έχει ένα ιδιαίτερο συμβολισμό, αφού αναπαριστά την κατάργηση του βαρβαρικού εθίμου της ανθρωποθυσίας και το οριστικό τέλος ενός παλαιού κόσμου, για να ξημερώσει μια εποχή που τοποθετεί την ανθρώπινη ύπαρξη στο επίκεντρο της κοινωνικής ζωής. Σήμερα, ο Μινώταυρος των αγορών θα θανατωθεί από τους Ευρωπαίους πολίτες που αρνούνται να συνεχίσουν να ζουν υποταγμένοι σε νεοφιλελεύθερες ψευδαισθήσεις και παγιδευμένοι σε χρεοκοπημένες ιδεολογικές εμμονές, πληρώνοντας λύτρα προς κατευνασμό του θηρίου. Και ο περίτεχνος Λαβύρινθος του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης δεν θα είναι αρκετός για να τον προστατεύσει.

[ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΠΟΛΙΤΗΣ"]

Στροφή προς το Κέντρο

Η οικονομική κρίση αναπτύσσεται με τρόπο που επιβάλλει τη στροφή των Κυβερνήσεων της Ευρώπης προς διαφορετικές, ουσιαστικές και δημιουργικές κατευθύνεις. Σε αυτή τη στροφή το ΔΗΚΟ οφείλει και πρέπει, ως Κεντρώο Κόμμα, να είναι πρωταγωνιστής, χωρίς ιδεολογικές εμμονές και αγκυλώσεις. Οι πολιτικές της λιτότητας έχουν δοκιμαστεί και έχουν αποτύχει, αφού έχουν αποδειχτεί σφόδρα υφεσιακές και αντιαναπτυξιακές. Είναι πλέον σαφές ότι η ισοπέδωση των κοινωνικών δαπανών, η μείωση των μισθών, οι περικοπές των συντάξεων, η άκριτη μείωση των δημοσίων δαπανών και η απονεύρωση του κράτους, δεν ανατρέπουν αλλά αντίθετα ανατροφοδοτούν την ύφεση.

Σήμερα, το ΔΗΚΟ οφείλει και πρέπει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο, επανακαθορίζοντας το πλαίσιο στο οποίο κινείται η οικονομική πολιτική του. Οι κατευθυντήριες γραμμές για την οικονομική πολιτική του ΔΗΚΟ αποτελούν θεμελιώδες καταστατικό μέρος της Ιδεολογίας, των Αρχών και των Σκοπών του Κόμματος, με σαφήνεια που δεν επιδέχεται παρερμηνείες, όπως παρατίθενται ακολούθως:

Στο Άρθρο 2.8: «Το Δημοκρατικό Κόμμα πιστεύει ότι το κράτος και γενικά η πολιτεία καθώς και η ευρύτερη κοινωνία έχουν υποχρέωση να εξασφαλίζουν σε όλους τους πολίτες συνθήκες ελεύθερης και αξιοπρεπούς διαβίωσης, σύμφωνα με τις αρχές της δικαιοσύνης, του ανθρωπισμού και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Για το σκοπό αυτό υποστηρίζει τη χαλιναγώγηση της αυθαιρεσίας των ισχυρών κοινωνικών ομάδων, όπου, και όταν, εκδηλώνεται, την ενίσχυση των αδύνατων κοινωνικών ομάδων ή κατηγοριών ή στρωμάτων και την προστασία τους από την εγκατάλειψη, την κοινωνική περιθωριοποίηση, την άδικη μεταχείριση και την εκμετάλλευση, με απώτερο σκοπό την εξισορρόπηση των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων και την αρμονική συμβίωση των πολιτών μέσα σε συνθήκες κοινωνικής συνοχής.»

Στο Άρθρο 2.9: «Το Δημοκρατικό Κόμμα αποβλέπει στην εξάλειψη κάθε είδους οικονομικών φραγμών για την οικονομική προαγωγή των ατόμων και στη δημιουργία ίσων ευκαιριών εργασίας και οικονομικής προόδου για όλους τους πολίτες. Το Δημοκρατικό Κόμμα πιστεύει ότι η οικονομική δημοκρατία είναι ανέφικτη χωρίς την κατάργηση της κυρίαρχης αυθαιρεσίας των οικονομικά ισχυρών, των μονοπωλίων, της ασυδοσίας του εγχώριου ή ξένου κεφαλαίου, της μονοπώλησης της πληροφόρησης και των κάθε λογής προνομίων που είναι αντίθετα με τα συμφέροντα του λαού.»

Το ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο πρέπει να κινηθεί το ΔΗΚΟ είναι σαφέστατο. Πρέπει όμως να μετουσιωθεί σε συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις, λειτουργώντας ως φάρος και πυξίδα. Το μέλλον της χώρας μας και το μέλλον της γενιάς μας δεν είναι η αέναη λιτότητα, αλλά η ανάπτυξη και η ευημερία. Το ΔΗΚΟ μπορεί να εγγυηθεί αυτή την πορεία, και προς αυτή την κατεύθυνση οφείλει να κινηθεί. Πρώτα όμως οφείλει να διενεργήσει μια στροφή προς τον εαυτό του, επανερχόμενο στο Κέντρο και εγκαταλείποντας τις εκατέρωθεν επαμφοτερίζουσες ακροβασίες. Οι απολυτότητες του κομμουνισμού κατέρρευσαν πριν από είκοσι και πλέον χρόνια. Οι απολυτότητες του νεοφιλελευθερισμού καταρρέουν τώρα. Και τώρα ακριβώς είναι η ώρα για στροφή προς το Κέντρο.


[ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"]