Πρόταση Ενότητας και Συλλογικότητας

Ανοικτή επιστολή προς την ηγεσία του ΔΗΚΟ

Για να μπορέσει το ΔΗΚΟ να ορθοποδήσει και να συνδράμει ουσιαστικά στην ανάκαμψη της χώρας μας, πρέπει να διασφαλιστεί η ενότητα του, η συλλογικότητά του και ο διαρκής έλεγχος της ηγεσίας από τα συλλογικά όργανα. Σε αυτό το πλαίσιο, καταθέτω Πρόταση Ενότητας και Συλλογικότητας, που βασίζεται στην ενίσχυση των συλλογικών οργάνων με ουσιαστικές πολιτικές αρμοδιότητες.

Σήμερα, το ΔΗΚΟ βιώνει μια προβληματική κατάσταση η οποία εάν αφεθεί να συνεχιστεί ανεξέλεγκτα δεν θα έχει θετική κατάληξη για κανέναν. Στο εσωτερικό του Κόμματος αναπτύσσεται μια σκληρή αντιπαράθεση που διαχωρίζει αυθαίρετα τα στελέχη σε στρατόπεδα, χρωματίζοντας αναλόγως τις τοποθετήσεις τους, ενώ ταυτόχρονα, η προεκλογική συζήτηση έχει ως αποκλειστικό σημείο αναφοράς τα πρόσωπα που διεκδικούν την προεδρία και όχι τις πολιτικές θέσεις που εκφράζουν ή τις πολιτικές δεσμεύσεις που αναλαμβάνουν. Έτσι, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα τον εκλογών, η αντιπαράθεση θα συνεχιστεί μετεκλογικά, οδηγώντας στη διάσπαση και στη συρρίκνωση. Αφενός, όποιος χάσει θα περιφέρει το ποσοστό που συγκέντρωσε σαν προσωπική ιδιοκτησία, τόσο εντός όσο και εκτός του ΔΗΚΟ. Αφετέρου, ο νικητής θα λειτουργήσει σαν λαοπρόβλητος μονάρχης, αφού ο εκάστοτε Πρόεδρος του ΔΗΚΟ διαθέτει υπερεξουσίες και είναι ο απόλυτος άρχοντας που αποφασίζει πότε και εάν θα συγκληθούν τα συλλογικά όργανα, εάν θα υλοποιηθούν ή όχι οι αποφάσεις των συλλογικών οργάνων, ποιοί θα διοριστούν εκ μέρους του ΔΗΚΟ σε πολιτειακά αξιώματα και ποιές είναι οι θέσεις του ΔΗΚΟ για τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα και την τρέχουσα καθημερινότητα. Αυτά πρέπει να αλλάξουν και να δώσουν τη θέση τους σε μια νέα συλλογική ηγεσία, χωρίς άρχοντες και πληβείους.

Συγκεκριμένα, προτείνω όπως κατά την Παγκύπρια Εκλογική Συνέλευση του ΔΗΚΟ που θα πραγματοποιηθεί την 1η Δεκεμβρίου του 2013, τα μέλη του ΔΗΚΟ εκλέξουν την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος η οποία θα ενισχυθεί με αυξημένες πολιτικές αρμοδιότητες, στις οποίες θα περιλαμβάνεται η εκλογή του Προέδρου και της ανώτατης ηγεσίας, καθώς και η δυνατότητα κατάθεσης πρότασης δυσπιστίας (μομφής) για παύση και αντικατάσταση της ηγεσίας, εάν αυτή απολέσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας. Για την εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής πρέπει να διασφαλιστεί η καθολική συμμετοχή της βάσης του ΔΗΚΟ, στην οποία θα κοινοποιηθούν αναλυτικά βιογραφικά στοιχεία όλων των υποψηφίων που θα περιλαμβάνουν την κομματική τους δράση, τις σπουδές τους και την επαγγελματική τους δραστηριότητα. Όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής θα εκλέγονται από την Παγκύπρια Εκλογική Συνέλευση χωρίς την εξ οφφίκιο συμμετοχή οποιουδήποτε, αφού ακόμα και οι υποψήφιοι για την προεδρία του Κόμματος θα πρέπει να υποβάλουν υποψηφιότητα και να εκλεγούν στην Κεντρική Επιτροπή ως ίσοι μεταξύ ίσων. Η Κεντρική Επιτροπή θα συνεδριάζει υποχρεωτικά σε τακτά χρονικά διαστήματα, θα κατανεμηθούν συγκεκριμένα καθήκοντα σε όλα τα μέλη της, θα λαμβάνει πολιτικές αποφάσεις για όλα τα σημαντικά θέματα και σε αυτήν θα λογοδοτούν όλα τα ηγετικά στελέχη.

Είμαι σίγουρος ότι το ΔΗΚΟ μπορεί να επιτελέσει σωστά το ρόλο του στα πολιτικά πράγματα του τόπου, εάν καταφέρει να διαμορφώσει σύγχρονες δομές και λειτουργίες που να βασίζονται στη συλλογικότητα και την ενότητα, έτσι ώστε να ανακάμψει και να ανακτήσει την αξιοπιστία του. Πιστεύω ότι τα στελέχη, τα μέλη, και οι φίλοι του ΔΗΚΟ θα αγκαλιάσουν αυτή την πρόταση επειδή θέτει το κοινό καλό πάνω από το προσωπικό όφελος. Ωστόσο, εάν κάποιοι αποζητούν λευκές επιταγές και θέλουν τα μέλη του ΔΗΚΟ να είναι απλοί χειροκροτητές, προφανώς θα διαφωνήσουν. Όμως εάν το ΔΗΚΟ δεν αλλάξει, σύντομα θα βουλιάξει τόσο βαθιά που δυστυχώς δεν θα υπάρχει επιστροφή, ανεξαρτήτως του ποιός θα βρίσκεται στο τιμόνι. Και η σημαντικότερη αλλαγή για το ΔΗΚΟ είναι να πάψει να είναι αρχηγικό Κόμμα και να μετατραπεί σε συλλογικό Κόμμα.

Εφόσον αυτή η πρόταση συγκεντρώσει ικανοποιητική υποστήριξη, θα διαμορφωθεί αναλυτική εισήγηση ενόψει του Καταστατικού Συνεδρίου του ΔΗΚΟ, η οποία θα κοινοποιηθεί εντός των χρονοδιαγραμμάτων που προβλέπονται από το Καταστατικό Λειτουργίας, ώστε να συζητηθεί και να τεθεί σε ψηφοφορία. 


Δήλωση του Νικόλα Παπαδόπουλου σχετικά με την πρόταση που κατέθεσε ο Γιάννης Παναγιώτου

Έχω διαβάσει στα ΜΜΕ την «Ανοικτή επιστολή προς την ηγεσία του ΔΗΚΟ» που απέστειλε ο Πρόεδρος της ΝΕΔΗΚ συναγωνιστής Γιάννης Παναγιώτου και την πρότασή του για αλλαγή του τρόπου εκλογής της ανώτατης ηγεσίας του Κόμματος.

Θεωρώ τη συγκεκριμένη πρόταση αντιδημοκρατική και λανθασμένη.
Με βάση το Καταστατικό του Κόμματος (άρθρο 6), στην Παγκύπρια Εκλογική Συνέλευση που θα γίνει την 1η Δεκεμβρίου 2013,  όλα τα εγγεγραμμένα μέλη του Κόμματος έχουν το δικαίωμα και την εξουσία να εκλέξουν:
1. Τον Πρόεδρο,
2. Τον Αναπληρωτή Πρόεδρο,
3. Τον Αντιπρόεδρο,
4. Τον Γενικό Γραμματέα,
5. Τον Γενικό Οργανωτικό Γραμματέα,
6. Τα 15 αιρετά μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου,
7. Τα 120 αιρετά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής.

Η πρόταση του συναγωνιστή Προέδρου της ΝΕΔΗΚ αφαιρεί από τα απλά μέλη του Κόμματος το δικαίωμα και την εξουσία να εκλέγουν τον Πρόεδρο, τον Αναπληρωτή Πρόεδρο, τον Αντιπρόεδρο, τον Γενικό Γραμματέα, τον Γενικό Οργανωτικό Γραμματέα και τα 15 αιρετά μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου.

Σε μια κρίσιμη εποχή που η συμμετοχή όλων στις δημοκρατικές διαδικασίες είναι διπλά επιβεβλημένη, κάθε αφαίρεση δικαιωμάτων ή εξουσιών από τα μέλη του ΔΗΚΟ είναι αντιδημοκρατική και λανθασμένη.

Είμαι βέβαιος πως και ο Πρόεδρος του Κόμματος συναγωνιστής Μάριος Καρογιάν συμμερίζεται τη θέση που διατυπώνω και διαφωνεί με την αφαίρεση εκλογικών δικαιωμάτων και εξουσιών από τα απλά μέλη του ΔΗΚΟ.

Το ΔΗΚΟ είναι τα μέλη και οι ψηφοφόροι του. Ας τους δώσουμε το λόγο και ας τους εμπιστευτούμε. Η δημοκρατία και οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν έβλαψαν ποτέ. Αντιθέτως, ενισχύουν την ενότητα.


Απάντηση του Γιάννη Παναγιώτου στη δήλωση του Νικόλα Παπαδόπουλου

Σε σχέση με την απάντηση του Νικόλα Παπαδόπουλου στην Ανοικτή Επιστολή που απέστειλα προς την ηγεσία του ΔΗΚΟ με τίτλο “Πρόταση Ενότητας και Συλλογικότητας” σημειώνω τα εξής:

•  Το ΔΗΚΟ βρίσκεται σε προσυνεδριακό διάλογο ενόψει Καταστατικού Συνεδρίου το οποίο θα λάβει αποφάσεις για καταστατικές αλλαγές, οπότε είναι απαραίτητο να κατατίθενται προτάσεις για τις οποίες να γίνεται δημόσια συζήτηση. Οι προτάσεις που κατατίθενται δεν πρέπει να λαμβάνουν απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και να χαρακτηρίζονται ως “αντιδημοκρατικές”, επειδή κάτι τέτοιο δεν συνάδει με τον ανοικτό δημοκρατικό διάλογο που πρέπει να χαρακτηρίζει το Δημοκρατικό Κόμμα, στον οποίο δεν επιτρέπεται η φίμωση κανενός. Τουλάχιστον εγώ προσωπικά δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανέναν να με φιμώσει προτάσσοντας χαρακτηρισμούς προς δημιουργία εντυπώσεων, αλλά θα συνεχίσω να εκφράζω τις απόψεις μου με ειλικρίνεια, με θάρρος και με αποφασιστικότητα.
• Στη δημοκρατία κανένας δεν δικαιούται να λαμβάνει λευκή επιταγή για να ασκεί εξουσία χωρίς έλεγχο. Ήδη, το πρόσφατο παρελθόν έδειξε ότι αυτή η πρακτική είναι λανθασμένη και δεν πρέπει να συνεχιστεί, επειδή θα οδηγήσει ξανά σε αρνητικά αποτελέσματα. Στη δημοκρατία δεν υπάρχει χώρος για μονάρχες, αλλά πρέπει να λειτουργούν σωστοί μηχανισμοί εποπτείας και λογοδοσίας. Σύμφωνα με την πρόταση που κατέθεσα, ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ θα λογοδοτεί στην Κεντρική Επιτροπή, η οποία θα έχει το δικαίωμα να τον αμφισβητήσει καταθέτοντας πρόταση μομφής και να τον παύσει αίροντας την εμπιστοσύνη της, εάν κρίνει ότι αυτός λειτουργεί κατά τρόπο λανθασμένο. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος πρέπει να διευκρινίσει εάν συμφωνεί με την ανάγκη θεσμοθέτησης πραγματικής λογοδοσίας και ουσιαστικού ελέγχου για τον εκάστοτε Πρόεδρο του ΔΗΚΟ, ή εάν θεωρεί ότι ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ πρέπει να λαμβάνει λευκή επιταγή από τη βάση και να ενεργεί κατά το δοκούν σαν πεφωτισμένος ηγέτης.
• Η δημοκρατικότητα των εκλογικών διαδικασιών δεν κρίνεται από το βαθμό στον οποίο αυτές συμφέρουν τον κάθε υποψήφιο αλλά από το βαθμό στον οποίο είναι πραγματικά και όχι κατ’ επίφαση δημοκρατικές. Ειδικότερα αναφέρω χαρακτηριστικά ότι ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας και ο Έλληνας Πρωθυπουργός εκλέγονται με τρόπο ανάλογο αυτού που περιγράφεται στην πρόταση που κατέθεσα, και η εκλογή τους δεν θεωρείται σε καμία περίπτωση αντιδημοκρατική.
• Η αποκλειστική περιστροφή της συζήτησης για την εκλογή του Προέδρου του ΔΗΚΟ γύρω από πρόσωπα αντί γύρω από πολιτικές είναι προφανώς βολική για τους υποψήφιους Προέδρους και για τους αυλικούς τους, που αγωνιούν για τη νομή της εξουσίας. Όμως βλάπτει το ΔΗΚΟ επειδή διχάζει τα στελέχη του και διασπά τη βάση του. Οι καουμπόικες μονομαχίες είναι ωραίες στις ταινίες γουέστερν όμως δεν είναι καθόλου χρήσιμες για το ΔΗΚΟ. Όσοι γυαλίζουν τα όπλα τους και όσοι μαζεύουν σφαίρες είναι καλύτερα να κάνουν άλλες σκέψεις. Χρειαζόμαστε συλλογικές δομές και συλλογική ηγεσία ώστε το ΔΗΚΟ να πάψει να είναι αρχηγικό Κόμμα και να γίνει συλλογικό Κόμμα.
• Η επόμενη ημέρα των εκλογών στο ΔΗΚΟ θα είναι ακόμα σημαντικότερη από την προηγούμενη και πρέπει να δημιουργηθούν εκ των προτέρων προοπτικές ενότητας. Η Κύπρος αντιμετωπίζει τεράστιες προκλήσεις και χρειάζεται το ΔΗΚΟ ενωμένο, και όχι διαχωρισμένο σε νικητές και ηττημένους.

Καλύτερο κράτος ή περισσότερο χάος

Η politically correct τάση της εποχής, μιλά για «μικρό και ευέλικτο κράτος» με «επιτελικό ρόλο», ώστε ο επιχειρηματικός κόσμος να μπορεί να λειτουργήσει χωρίς «γραφειοκρατικούς περιορισμούς» και χωρίς «ξεπερασμένους κανονισμούς» που «φρενάρουν την ανάπτυξη». Όμως, αυτή η προσέγγιση είναι λανθασμένη και επικίνδυνη επειδή υποθάλπει τη μανιώδη επιθυμία ορισμένων κύκλων για πλήρη ευνουχισμό του κράτους και των νόμων, ώστε να συνεχιστεί η ασυδοσία και η ατιμωρησία, για διασφάλιση της θέσης ισχύος που κατέχουν ήδη . Έτσι, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών χρειάζεται ένα καλύτερο και αποτελεσματικότερο κράτος, κάποιοι προτιμούν συνειδητά να υπάρχει περισσότερο χάος, καταδικάζοντας την Κύπρο σε επανάληψη των λαθών του πρόσφατου παρελθόντος.

Κομβικό σημείο των σωρευμένων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα μας είναι η αδυναμία του κράτους να ασκήσει το ρόλο του αποτελεσματικά και αποφασιστικά, όμως αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει δραστικά. Χρειαζόμαστε κράτος που να μην επιτρέπει στους διαφόρων ειδών και αποχρώσεων τραπεζίτες να σκορπούν δάνεια και να απομυζούν μπόνους, στις πλάτες των καταθετών και των μετόχων. Χρειαζόμαστε κράτος που να μην επιτρέπει σε μια χούφτα επιχειρηματίες να τυγχάνουν διαχρονικά προνομιακής μεταχείρισης με δωρεάν δανεισμό, με ειδικές χαλαρώσεις και με κατά παραγγελία νομοθετικές ρυθμίσεις. Χρειαζόμαστε κράτος που να μπορεί να εφαρμόζει τους νόμους και όχι να τους αφήνει να σκονίζονται στα ράφια σαν διακοσμητικοί δερματόδετοι τόμοι. Χρειαζόμαστε κράτος που να μην υποκλίνεται πρόθυμα στους μεγαλόσχημους, δείχνοντας τα δόντια του μόνο στους αδύνατους. Χρειαζόμαστε κράτος που να μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη και όχι να χάνεται σε μακρόσυρτες διαδικασίες με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα όπου φταίνε όλοι και δεν φταίει κανένας. Χρειαζόμαστε κράτος που να μπορεί να συλλέγει φόρους από όλους αντί να αφήνει εκατομμυριούχους να δηλώνουν μηδενικά εισοδήματα, που να τιμωρεί αυστηρά τη φοροδιαφυγή αντί να την επιβραβεύει με φορολογικές αμνηστίες, και που να μην αφήνει ανοικτά παραθυράκια για να την βγάζουν καθαρή όσοι έχουν καλό λογιστή και καπάτσο δικηγόρο.

Για να έχουμε το κράτος που πραγματικά χρειαζόμαστε πρέπει να υπάρξει η ανάλογη πολιτική βούληση, πρέπει να γίνουν τολμηρές νομοθετικές αλλαγές και πρέπει να ενισχυθούν συγκεκριμένες υπηρεσίες. Όσοι δεν θέλουν ένα καλύτερο και αποτελεσματικότερο κράτος, επιδιώκουν τη συνέχιση της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας, προωθώντας την απαξίωση των κρατικών δομών και των δημόσιων υποδομών. Δηλαδή, θέλουν τα χέρια του κράτους να κοντύνουν κι άλλο, ώστε να μην μπορούν ποτέ να τους αγγίξουν. Αλλά για να μπορέσει η Κύπρος να ορθοποδήσει χρειάζεται κράτος που να υπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι κράτος που να εξυπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα. Σε διαφορετική περίπτωση, θα ισχύσει ο συλλογισμός του πρωταγωνιστή της ταινίας του Θεόδωρου Μαραγκού με τίτλο «Μάθε παιδί μου γράμματα» του 1981, ο οποίος, περιγράφοντας την προσπάθεια των ντόπιων οικονομικά ισχυρών της εποχής να οικειοποιηθούν και να ξεπουλήσουν με δόλιο τρόπο τον εθνικό πλούτο, αρχικά αναρωτιέται: «Τι πάνε να κάνουν αυτοί, πάνε να τα βάλουν με το κράτος;», για να διορθώσει στη συνέχεια τον εαυτό του λέγοντας: «Πού να ξέρω όμως ότι κράτος στην ουσία είναι αυτοί!».

[Εφημερίδα "ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"]

Οι πιο επικίνδυνοι αναρχικοί

Οι πιο επικίνδυνοι αναρχικοί δεν είναι αυτοί που διαβάζουν Μπακούνιν και κυματίζουν μαυροκόκκινες σημαίες, δεν είναι αυτοί που γράφουν οργισμένα συνθήματα στους τοίχους, δεν είναι αυτοί που συχνάζουν σε συγκεντρώσεις συμπαράστασης και σε πορείες διαμαρτυρίας. Οι πιο επικίνδυνοι αναρχικοί συναντιούνται σε χλιδάτα γραφεία, διαθέτουν σημαντικές διασυνδέσεις, έχουν για σημαίες τους την αυθαιρεσία και την ασυδοσία, αδιαφορούν για τους νόμους και για τους κανόνες της πολιτείας, ενώ θέλουν να αποδυναμώσουν και να υποκαταστήσουν το κράτος, για να μπορούν να εκμεταλλεύονται ανενόχλητοι τη χώρα και τους ανθρώπους της.

Οι πιο επικίνδυνοι αναρχικοί είναι αυτοί που δεν θέλουν να υπάρχει καμία αρχή η οποία να μπορεί να τους αγγίξει, που θέλουν να είναι υπεράνω του νόμου, που θέλουν να φέρνουν διαρκώς τους κανόνες στα μέτρα τους. Οι πιο επικίνδυνοι αναρχικοί είναι αυτοί που θέλουν το κράτος να είναι απλός θεατής και να τους παρακολουθεί παθητικά όταν καταστρέφουν το δημόσιο πλούτο, όταν κλέβουν τη δημόσια περιουσία και όταν δανείζονται αυθαίρετα δεκάδες εκατομμύρια από τις κυπριακές τράπεζες χωρίς να πληρώνουν τις δόσεις τους. Οι πιο επικίνδυνοι αναρχικοί είναι αυτοί που δεν θέλουν την ενίσχυση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών του κράτους, που δεν θέλουν να πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν, που φτιάχνουν διπλά φορολογικά βιβλία, που κρύβονται πίσω από υπεράκτιες εταιρείες, που περιμένουν υπομονετικά τις φορολογικές αμνηστίες και που φυλάσσουν τα λεφτά τους σε τράπεζες του εξωτερικού.  Οι πιο επικίνδυνοι αναρχικοί είναι αυτοί που θέλουν την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων χωρίς δυνατότητα άσκησης ελέγχου από κράτος, για να μπορούν να προσλαμβάνουν και να απολύουν αυθαίρετα, για να υποχρεώνουν τους υπαλλήλους τους να δουλεύουν περισσότερες ή λιγότερες ώρες κατά το δοκούν και για να τους πληρώνουν όσο θέλουν, όποτε θέλουν και αν θέλουν. Οι πιο επικίνδυνοι αναρχικοί είναι αυτοί που σήμερα θέλουν να ξεπουληθούν φτηνά οι ημικρατικοί οργανισμοί και οι δημόσιες υποδομές λέγοντας ότι “το κράτος δεν είναι επιχειρηματίας”, που αύριο θα θέλουν να κλείσουν τα δημόσια σχολεία και τα δημόσια πανεπιστήμια λέγοντας ότι “το κράτος δεν χρειάζεται να είναι δάσκαλος” και που μεθαύριο θα θέλουν να κλείσουν τα δημόσια νοσοκομεία λέγοντας ότι “το κράτος δεν χρειάζεται να είναι γιατρός”. Οι πιο επικίνδυνοι αναρχικοί είναι αυτοί που δεν θέλουν τη διαμόρφωση ολοκληρωμένου αναπτυξιακού σχεδιασμού από το κράτος, επειδή προτιμούν να κάνουν αρπαχτές, επειδή κυνηγούν το μέγιστο κέρδος με τον ελάχιστο κόπο και επειδή προτιμούν να είναι κρατικοδίαιτοι αναλαμβάνοντας δημόσιες συμβάσεις με αδιαφανείς διαδικασίες και με παραφουσκωμένα συμβόλαια. Οι πιο επικίνδυνοι αναρχικοί είναι αυτοί που διασαλεύουν την κοινωνική ειρήνη, που διαλύουν την κοινωνική συνοχή και που θέλουν το κράτος να είναι μικρό και αδύνατο ώστε να μπορούν να το ελέγχουν αντί να μπορεί να τους ελέγχει.

Οι πιο επικίνδυνοι αναρχικοί είναι βαθιά ριζωμένοι στο κατεστημένο και κατέχουν σημαντικές θέσεις στο πολιτικό σύστημα, στον επιχειρηματικό κόσμο και στη δημόσια ζωή. Καταπατούν συστηματικά το νόμο και την τάξη, θεωρώντας ότι αυτά ισχύουν μόνο για τους μικρούς και τους αδύνατους. Επιδιώκουν τη χαλάρωση και την κατάργηση των κανονισμών και των ρυθμίσεων ώστε να διευκολύνουν τα συμφέροντά τους.  Θέλουν τη διαιώνιση της αυθαιρεσίας και την εδραίωση της ασυδοσίας. Θέλουν να απαξιώσουμε το κράτος, ώστε να το μισήσουμε. Όμως πρέπει να παρεμποδιστούν με αποφασιστικότητα, αλλιώς θα καταστήσουν τη χώρα έρμαιο των βουλιμικών τους ορέξεων. Και η καλύτερη απάντηση που μπορούν να λάβουν είναι ο εκσυγχρονισμός των θεσμών, η ενίσχυση του εποπτικού και του επιτελικού ρόλου του κράτους, η ενίσχυση του δημόσιου ελέγχου και η ενίσχυση της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα.

[Εφημερίδα "ΠΟΛΙΤΗΣ"]

Συνέντευξη στην εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Το ΔΗΚΟ να γίνει ένα συλλογικό κόμμα

Ως νέα κομματικά στελέχη, πώς αντιλαμβάνεστε τον ρόλο και την αποστολή του Δημοκρατικού Κόμματος στη νέα εποχή;

Η Κύπρος χρειάζεται ένα κεντρώο κόμμα που να είναι μετριοπαθές, σύγχρονο, σοβαρό, ευρωπαϊκό, κοινωνικά ευαίσθητο και πατριωτικό, το οποίο να μην απασχολεί την κοινωνία με τα καμώματα των στελεχών του αλλά με τις θέσεις και με τις προτάσεις του. Είμαι σίγουρος ότι το ΔΗΚΟ μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά τα κριτήρια και να αγκαλιαστεί από τους πολίτες. Όμως εάν επιμείνει στον κακό του εαυτό, η κοινωνία δεν θα διστάσει να του γυρίσει οριστικά την πλάτη.

Ποιες τομές πρέπει να γίνουν, κατά τη γνώμη σας, ώστε το ΔΗΚΟ να μετασχηματιστεί σ’ ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα, με θεσμούς που να προάγουν ακόμη περισσότερο τη διαφάνεια και τη δημοκρατική συμμετοχή;

Το ΔΗΚΟ πρέπει να προχωρήσει σε τολμηρά εκσυγχρονιστικά βήματα: Πρέπει να θεσμοθετήσει τον ανοικτό πολιτικό διάλογο, το πόθεν έσχες των ηγετικών στελεχών του, το επαγγελματικό ασυμβίβαστο, τον περιορισμό των θητειών και τη διαφάνεια στις χρηματοδοτήσεις του. Παράλληλα, το ΔΗΚΟ ως κεντρώο κόμμα πρέπει να εκπροσωπεί με περισσότερη συνέπεια τη μεσαία τάξη και τους μη προνομιούχους, να ενταχθεί στην Προοδευτική Συμμαχία και να αναπτύξει διμερείς σχέσεις με ανάλογες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και στον κόσμο.

 

Ποιες πρακτικές, δομές και νοοτροπίες πρέπει, κατά την κρίση σας, να απογαλακτιστεί το ΔΗΚΟ, ώστε να καταστεί δυνατός ο εκσυγχρονιστικός βηματισμός;

Το ΔΗΚΟ πρέπει να πάψει να είναι αρχηγικό κόμμα και να γίνει συλλογικό κόμμα. Οι υπερεξουσίες του εκάστοτε Προέδρου πρέπει να περιοριστούν και να μεταφερθούν στα συλλογικά όργανα, τα οποία πρέπει να συνεδριάζουν υποχρεωτικά ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τα συλλογικά όργανα πρέπει να ελέγχουν τον Πρόεδρο και όχι ο Πρόεδρος να ελέγχει τα συλλογικά όργανα. Επιπρόσθετα, πρέπει να εκλείψουν οι προσωπικές ατζέντες, ο παραγοντισμός και οι πελατειακές σχέσεις σε όλα τα επίπεδα, και να αντικατασταθούν από διαφανείς και συμμετοχικές πολιτικές διαδικασίες.

Η συζήτηση που διεξάγεται στο κόμμα ενόψει των επί θύραις συνεδρίων, αλλά και ο τρόπος που διεξάγεται, συμβάλλουν, κατά τη γνώμη σας, προς αυτή την κατεύθυνση;

Δυστυχώς, η προσυνεδριακή συζήτηση στο ΔΗΚΟ είναι καθαρά προσωπική και δεν λαμβάνει χαρακτηριστικά πολιτικού διαλόγου, με αποτέλεσμα, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα του εκλογικού συνεδρίου να απειλείται η ενότητα και η συνοχή του κόμματος. Ωστόσο, εμείς θα συνεχίσουμε ακούραστα τις προσπάθειες για αλλαγή αυτής της κατάστασης ώστε να ξεφύγουμε από τη συζήτηση για τα πρόσωπα και να μιλήσουμε επιτέλους για ιδέες.

Η ανεπάρκεια της επιχειρηματικής ολιγαρχίας

Ένα μεγάλο μέρος της αφρόκρεμας του επιχειρηματικού κόσμου πρέπει να θεωρηθεί πλεονάζον, χωρίς να δικαιούται καμία αποζημίωση από την κοινωνία. Αυτοί που οικοδόμησαν την αποτυχία δεν μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα προς την επιτυχία και η κοινωνία δεν μπορεί να αιμοδοτήσει άλλο την επιβίωσή τους. Ο αδρανής πλούτος και το ανθρώπινο δυναμικό που βρίσκονται υπό την ομηρεία τους, πρέπει να απελευθερωθούν ώστε να μπορέσουν να αξιοποιηθούν για την ανάκαμψη της κυπριακής οικονομίας. Και οι ίδιοι πρέπει να αντικατασταθούν από νέους ανθρώπους που να έχουν τις γνώσεις, τις δεξιότητες και το ήθος που θα τους επιτρέψει να ανταγωνιστούν στο σύγχρονο και απαιτητικό διεθνές περιβάλλον, χωρίς να είναι βουτηγμένοι στη διαπλοκή. Δηλαδή, το παλιό επιχειρηματικό κατεστημένο που δεν είναι σε θέση να εκσυγχρονιστεί και να αλλάξει, πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και δεν πρέπει να διατηρηθεί στη θέση του υποβασταζόμενο, σαν φλάμπουρο και σαν κουφάρι.

Δυστυχώς, αυτό το κακό μέρος του επιχειρηματικού κόσμου ανδρώθηκε και υπερίσχυσε των υπολοίπων επιχειρηματιών όχι στη βάση της υγιούς επιχειρηματικότητας και της επιχειρηματικής ικανότητας, αλλά στα πλαίσια ενός συστήματος διαπλοκής και διαφθοράς. Σε αυτό το σύστημα, κεντρικό ρόλο διαδραμάτισαν τα σκοπίμως τοποθετημένα παραθυράκια της νομοθεσίας, η διακριτική ευχέρεια των πολιτειακών αξιωματούχων και η πρόθυμη επαιτεία του πολιτικού προσωπικού. Και με βάση αυτά, η επιχειρηματική ολιγαρχία πλιατσικολόγησε στις κυπριακές τράπεζες για εύκολο δανεισμό, απέφυγε προκλητικά την αποπληρωμή των τραπεζικών οφειλών, εκμεταλλεύτηκε τους εργαζόμενους και τους καταναλωτές, και συντηρήθηκε για καιρό στη δεσπόζουσα θέση που κατέλαβε στην κυπριακή οικονομία. Όμως, τα σημερινά δεδομένα δεν επιτρέπουν πλέον τη συνέχιση αυτής της καταστροφικής πορείας, επειδή η Κύπρος χρειάζεται απεγνωσμένα την υγιή επιχειρηματικότητα που θα της επιτρέψει να καταστεί ανταγωνιστική και να οδεύσει προς την ανάπτυξη.

Για να μπορέσει η κυπριακή οικονομία να ανακάμψει, χρειαζόμαστε νέους ανθρώπους που να προτιμούν να είναι επιχειρηματίες παρά να είναι λαμόγια και που να προτιμούν να φτιάχνουν επιχειρήσεις παρά να στήνουν κομπίνες. Χρειαζόμαστε νέους επιχειρηματίες που να ξέρουν τι είναι η εταιρική κοινωνική ευθύνη και που να ξέρουν τι είναι η επαγγελματική ηθική. Χρειαζόμαστε νέα στελέχη επιχειρήσεων που να μην θέτουν ως κριτήριο επιτυχίας την ιπποδύναμη του αυτοκινήτου τους, τον προορισμό των διακοπών τους, τη μάρκα του πουκαμίσου τους, την προέλευση του πούρου τους και το μέγεθος της πισίνας τους. Χρειαζόμαστε ένα νέο επιχειρηματικό κόσμο που να μην βασίζεται στις πολιτικές διασυνδέσεις, που να μην μαγειρεύει αριθμούς, που να μην μοιράζει μίζες και που να μην εξαρτάται από ευνοϊκές ρυθμίσεις και εδικές χαλαρώσεις. Χρειαζόμαστε νέους ανθρώπους, νέους επιχειρηματίες και νέα στελέχη επιχειρήσεων που να σέβονται τον εαυτό τους και την κοινωνία, που να σέβονται τους μετόχους και τους υπαλλήλους τους, που να σέβονται τους νόμους και τους κανονισμούς, που να πιστεύουν στις υπηρεσίες και στα προϊόντα τους, που να απαιτούν τον υγιή ανταγωνισμό, που να απαιτούν καλύτερους θεσμούς, που να είναι καινοτόμοι και πρωτοπόροι, που να μπορούν να ανταγωνιστούν σε περιφερειακό, σε ευρωπαϊκό και σε διεθνές επίπεδο. Αλλά για να κτιστεί το καινούργιο πρέπει πρώτα να γκρεμιστεί το παλιό, αλλιώς το παλιό θα καταρρεύσει και θα καταπλακώσει τόσο αυτούς που προσπαθούν μάταια να το σώσουν, όσο και όλους τους υπόλοιπους, ένοχους και αθώους.

[Εφημερίδα "ΠΟΛΙΤΗΣ"]