Δυστυχώς ο χρόνος αποδεικνύει ότι ο υπερτονισμός και η υπερχρήση των στοιχείων που επιλέγηκαν ως συμβολική υπόκρουση του αντικατοχικού μας αγώνα, επισκίασαν τα πολύ σημαντικότερα σημαινόμενα. Τα συνθήματα, τα γραφικά τοπία και τα συρματοπλέγματα υπό τη συνοδεία ξύλινης ρητορικής περί «πατρογονικών εστιών», «επιστροφής» και «επανένωσης» αντικατέστησαν τη σαφή στόχευση προς το αυτονόητο: την αποκατάσταση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καταπατούνται κατ’ εξακολούθηση.
Στα πλαίσια των λεγόμενων real-politics, η επίκληση του δικαίου στο χώρο των διεθνών σχέσεων θεωρείται παρωχημένη και εμπόδιο στη διαδικασία της «επίλυσης συγκρούσεων». Ωστόσο, στην προσέγγιση διεθνών εγκλημάτων η αποκατάσταση της δικαιοσύνης δεν μπορεί παρά να είναι αυτοσκοπός. Ο διπλωματικός δικολαβισμός που μετονομάζει τα «εγκλήματα» σε «συγκρούσεις» εμβολιάζει τη διεθνή κοινή γνώμη και τους πολίτες των εθνών με ισχυρές δόσεις κυνισμού που κατά κανόνα έχουν αρνητικές παρενέργειες.
Η κυνική παραδοχή ότι η λύση του κυπριακού δεν θα είναι δίκαιη αλλά μόνο λειτουργική και βιώσιμη, μετατρέπει το όλο ζήτημα σε απλό πρόβλημα προς διεκπεραίωση, στα πλαίσια της ευρύτερης μανατζερίστικης [sic] αντιμετώπισης των πραγμάτων. Η λογική της αναζήτησης διευθετήσεων λιγότερο ή περισσότερο κοντά στο περί δικαίου αίσθημα και λιγότερο ή περισσότερο μακριά από τη σημερινή de facto κατάσταση δεν συναντά αξιόλογη αντίδραση καθώς με την απαλοιφή της έννοιας της δικαιοσύνης, οι εναπομείνασες λέξεις έχουν χαρακτήρα υποκειμενικό και σχετικό άρα επί του πρακτέου, περιορισμένου ενδιαφέροντος.
Εφόσον λοιπόν αυτοεξαιρούμαστε από την αναζήτηση του δικαίου μας παραδεχόμενοι ότι αυτοσκοπός είναι η λειτουργικότητα και η βιωσιμότητα, η επί τριάντα και πλέον χρόνια συνεχιζόμενη κατάσταση δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και της μονιμότητας, ενισχυόμενη από την επάρκεια των υλικών αγαθών και την ευμάρεια. Η κίβδηλη αντίληψη ότι τα πράγματα μπορούν να παραμείνουν ως έχουν κερδίζει έδαφος χαρακτηρίζοντας την προοπτική της επανένωσης και της άρσης της κατοχής ως τάση ρομαντική και επικίνδυνη.
Η αποπολιτικοποίηση των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων απομακρύνει τους τελευταίους από παραδοσιακά οργανωμένα σύνολα και κατ’ επέκταση από ιδεώδη και ιδανικά, προάγοντας τον ατομικισμό και τον αμοραλισμό. Στον Ουίνστον Τσώρτσιλ αποδίδεται ο αφορισμός που ορίζει την πεντάλεπτη συζήτηση με τον απλό ψηφοφόρο ως το καλύτερο επιχείρημα ενάντια στη δημοκρατία. Κατ’ αναλογία, θα έλεγα ότι μία πεντάλεπτη συζήτηση με το μέσο Κύπριο, χωρίς μικρόφωνα και χωρίς κάμερες, είναι δυστυχώς το καλύτερο επιχείρημα ενάντια στην επανένωση της Κύπρου. Αν αυτή η αντίληψη είναι αναστρέψιμη, σημαίνει πως αναστρέψιμη είναι και η κατοχή. Αν όχι, σημαίνει πως συνηθίσαμε τόσα χρόνια στο κλουβί και μας αρκούν οι μαύρες επετείοι μας.
[ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΣΗΜΕΡΙΝΗ"]
Στα πλαίσια των λεγόμενων real-politics, η επίκληση του δικαίου στο χώρο των διεθνών σχέσεων θεωρείται παρωχημένη και εμπόδιο στη διαδικασία της «επίλυσης συγκρούσεων». Ωστόσο, στην προσέγγιση διεθνών εγκλημάτων η αποκατάσταση της δικαιοσύνης δεν μπορεί παρά να είναι αυτοσκοπός. Ο διπλωματικός δικολαβισμός που μετονομάζει τα «εγκλήματα» σε «συγκρούσεις» εμβολιάζει τη διεθνή κοινή γνώμη και τους πολίτες των εθνών με ισχυρές δόσεις κυνισμού που κατά κανόνα έχουν αρνητικές παρενέργειες.
Η κυνική παραδοχή ότι η λύση του κυπριακού δεν θα είναι δίκαιη αλλά μόνο λειτουργική και βιώσιμη, μετατρέπει το όλο ζήτημα σε απλό πρόβλημα προς διεκπεραίωση, στα πλαίσια της ευρύτερης μανατζερίστικης [sic] αντιμετώπισης των πραγμάτων. Η λογική της αναζήτησης διευθετήσεων λιγότερο ή περισσότερο κοντά στο περί δικαίου αίσθημα και λιγότερο ή περισσότερο μακριά από τη σημερινή de facto κατάσταση δεν συναντά αξιόλογη αντίδραση καθώς με την απαλοιφή της έννοιας της δικαιοσύνης, οι εναπομείνασες λέξεις έχουν χαρακτήρα υποκειμενικό και σχετικό άρα επί του πρακτέου, περιορισμένου ενδιαφέροντος.
Εφόσον λοιπόν αυτοεξαιρούμαστε από την αναζήτηση του δικαίου μας παραδεχόμενοι ότι αυτοσκοπός είναι η λειτουργικότητα και η βιωσιμότητα, η επί τριάντα και πλέον χρόνια συνεχιζόμενη κατάσταση δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και της μονιμότητας, ενισχυόμενη από την επάρκεια των υλικών αγαθών και την ευμάρεια. Η κίβδηλη αντίληψη ότι τα πράγματα μπορούν να παραμείνουν ως έχουν κερδίζει έδαφος χαρακτηρίζοντας την προοπτική της επανένωσης και της άρσης της κατοχής ως τάση ρομαντική και επικίνδυνη.
Η αποπολιτικοποίηση των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων απομακρύνει τους τελευταίους από παραδοσιακά οργανωμένα σύνολα και κατ’ επέκταση από ιδεώδη και ιδανικά, προάγοντας τον ατομικισμό και τον αμοραλισμό. Στον Ουίνστον Τσώρτσιλ αποδίδεται ο αφορισμός που ορίζει την πεντάλεπτη συζήτηση με τον απλό ψηφοφόρο ως το καλύτερο επιχείρημα ενάντια στη δημοκρατία. Κατ’ αναλογία, θα έλεγα ότι μία πεντάλεπτη συζήτηση με το μέσο Κύπριο, χωρίς μικρόφωνα και χωρίς κάμερες, είναι δυστυχώς το καλύτερο επιχείρημα ενάντια στην επανένωση της Κύπρου. Αν αυτή η αντίληψη είναι αναστρέψιμη, σημαίνει πως αναστρέψιμη είναι και η κατοχή. Αν όχι, σημαίνει πως συνηθίσαμε τόσα χρόνια στο κλουβί και μας αρκούν οι μαύρες επετείοι μας.
[ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΣΗΜΕΡΙΝΗ"]
