Η Κύπρος πρέπει να αλλάξει, αλλιώς θα βουλιάξει ακόμη βαθύτερα, εκτός εάν οι παθογένειες που την οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση εκριζωθούν οριστικά. Αλλά οι αντιστάσεις των δυνάμεων της συντήρησης είναι ακόμα σθεναρές, έτσι όσοι πραγματικά επιθυμούν τον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό της χώρας, οφείλουν να αναμετρηθούν μαζί τους, μετασχηματίζοντας την αφηρημένη επιθυμία σε συγκεκριμένη πολιτική πράξη. Αυτή η αναμέτρηση θα είναι οριζόντια, αφού σε διάφορες εκφάνσεις της δημόσιας ζωής θα συγκρουστεί νομοτελειακά το παλιό με το καινούριο. Και για την επιτυχή έκβαση της αναμέτρησης είναι απαραίτητη η επίμονη συμμετοχή και η σαφής στοχοθεσία, αλλιώς θα απομείνει μόνο η ρομαντική διαμαρτυρία, χωρίς αποτέλεσμα και χωρίς ουσία.
Το κυπριακό σύστημα πάσχει και πρέπει να αλλάξει σε όλα τα επίπεδα. Ο πολιτικός κόσμος αδυνατεί να ανταποκριθεί στις αγωνίες των πολιτών, εξακολουθεί να απευθύνεται στο θυμικό τους αντί στο λογικό τους, και δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσει τα διεθνή ρεύματα και τις σύγχρονες τάσεις. Οι μεγάλες κυπριακές επιχειρήσεις είναι κατά βάση κρατικοδίαιτες, βασίζονται στην ευνοϊκή μεταχείριση από την εκάστοτε Κυβέρνηση, και αδυνατούν να ανταγωνιστούν στο διεθνές περιβάλλον. Η κυπριακή δημόσια διοίκηση έχει αναπτυχθεί ανορθολογικά, δεν διαθέτει αποτελεσματικό σύστημα αξιολόγησης και αδυνατεί να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις μεγάλες ευθύνες του εποπτικού ρόλου που της αναλογεί. Το εκπαιδευτικό σύστημα χαλιναγωγεί την κριτική σκέψη, περιορίζει τη φαντασία και συγκρατεί την πνευματική αναζήτηση. Η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν ασκεί κριτική στην πολιτική εξουσία, αποζητά την εύνοια των εκάστοτε κυβερνώντων και περιορίζεται στον διδακτικό παρά στον ερευνητικό της ρόλο. Τα ΜΜΕ περιορίζουν το δημόσιο διάλογο στην ανακύκλωση δηλώσεων και φωτογραφικών στιγμιοτύπων, χωρίς την απαραίτητη σε βάθος ανάλυση και χωρίς τις διεισδυτικές δύσκολες ερωτήσεις. Όλα αυτά αποτελούν χαρακτηριστικά ενός συστήματος που πρέπει να αλλάξει. Σήμερα η Κύπρος χρειάζεται τίμιους πολιτικούς με νέες ιδέες, δημιουργικούς επιχειρηματίες με ενδιαφέρον για τους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, συνειδητοποιημένους δασκάλους με αντίληψη της ευθύνης τους στη διαμόρφωση της νέας γενιάς, συνεπείς δημόσιους λειτουργούς, υψηλών προδιαγραφών ακαδημαϊκούς και θαρραλέους δημοσιογράφους.
Η ανάγκη για οριζόντια και πολυεπίπεδη αλλαγή είναι επιτακτική. Όμως το σύστημα δεν το αλλάζουν οι βολεμένοι, δεν το αλλάζουν οι χορτάτοι και δεν το αλλάζουν αυτοί που περιμένουν τη σειρά τους για να φάνε. Το σύστημα το αλλάζουν εκείνοι που βιώνουν τη βαρβαρότητα του, εκείνοι που συναντούν τα αδιέξοδα του και εκείνοι που πιστεύουν ότι αξίζει κάτι καλύτερο σε αυτή τη χώρα. Τα πεδία της αναμέτρησης αυτών των δύο κατηγοριών είναι οι δομές του ίδιου του συστήματος και εκεί ακριβώς οφείλουν να είναι παρόντες οι φορείς της αλλαγής και του εκσυγχρονισμού. Διαφορετικά, ο ζωτικός χώρος που θα παραμείνει κενός, θα καταβληθεί οριστικά από τις δυνάμεις της συντήρησης που κρατούν αλυσοδεμένη τη χώρα στο παρελθόν.
[Εφημερίδα "Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου