Η χειρότερη εξέλιξη για τους πολίτες μιας χώρας που αγωνίζεται για την επιβίωσή της, είναι η εμπέδωση της απόγνωσης και της απαισιοδοξίας. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η απόγνωση και η απαισιοδοξία προκύπτουν από αντικειμενικά δεδομένα, τότε το αντίκτυπό τους στην προσπάθεια της χώρας για επιβίωση και ανάκαμψη είναι ιδιαίτερα αρνητικό. Δυστυχώς, οι πολίτες της Κύπρου χάνουν καθημερινά την ελπίδα τους, επειδή απογοητεύονται από τα πολιτικά πρόσωπα και από τους πολιτικούς οργανισμούς που δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους για ένα καλύτερο μέλλον. Σε αυτή τη βάση, οι νέοι άνθρωποι που εκφράζουν νέες ιδέες, που τολμούν να έχουν φωνή και άποψη, είναι πιο χρήσιμοι από ποτέ.
Οι επιπτώσεις της κακής διαχείρισης από τα μεγάλα ιδιοτελή συμφέροντα, την επιχειρηματική ολιγαρχία και το διεφθαρμένο κατεστημένο είναι πλέον εμφανείς σε όλα τα επίπεδα. Η Κύπρος πρέπει επειγόντως να αλλάξει, αλλιώς πολύ σύντομα θα βουλιάξει οριστικά και αμετάκλητα. Τα πολιτικά κόμματα μπορούν να είναι είτε οι κινητήριες δυνάμεις της αλλαγής, είτε τα βαρίδια της συντήρησης, και το ΔΗΚΟ οφείλει να βρίσκεται στην πρώτη κατηγορία. Όμως για να μπορέσει να το πράξει, πρέπει επίσης να αλλάξει, να εκσυγχρονιστεί, να γίνει πιο συλλογικό και να έρθει πιο κοντά στη βάση του. Αυτή η αλλαγή δεν πρόκειται να συμβεί εάν δεν την επιδιώξουμε συνειδητά όλοι, ανταποκρινόμενοι στις ευθύνες μας ως ενεργοί πολίτες. Το κατεστημένο θέλει τους πολίτες ανενεργούς και τους νέους διακοσμητικούς, ώστε να μην ταράζουν τα νερά, να μην εκφράζουν ρηξικέλευθες απόψεις, να ακολουθούν το ρεύμα και να είναι ακίνδυνοι. Όμως οι ανάγκες της χώρας μας είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές που υποβάλλουν τα συμφέροντα του κατεστημένου.
Η ελπίδα της χώρας μας είναι η νέοι άνθρωποι που δεν έχουν εξαρτήσεις από το κατεστημένο, που δεν θέλουν να αποκτήσουν εξαρτήσεις από το κατεστημένο και που δεν φοβούνται να συγκρουστούν με το κατεστημένο. Δυστυχώς, στην πολιτική έχει επικρατήσει μια προβληματική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία ο καθένας πρέπει να περιμένει υπομονετικά τη σειρά του για να φάει. Οι περισσότεροι σιωπούν και περιμένουν κάποιον άλλον να μιλήσει. Οι πιο πολλοί θεωρούν ότι εάν είναι φρόνιμοι θα μπορέσουν να κερδίσουν την εύνοια της εκάστοτε ηγεσίας και να την κεφαλαιοποιήσουν με κάποια θέση διορισμού ή με σπρώξιμο για κάποια θέση εκλογής. Ο σημαντικότερος σύγχρονος Έλληνας φιλόσοφος, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, είχε θέσει τον εξής προβληματισμό: Θα μπορέσει ο σημερινός άνθρωπος να υπερβεί τη φυσική του ροπή προς την αδράνεια, την ησυχία, την ανευθυνότητα και τη μικρή θεσούλα όπου περιμένει να γυρίσει το βράδυ στο σπίτι του για να δει τηλεόραση; Τα πράγματα είναι απλά. Ο καθένας πρέπει να διαλέξει ή την ελευθερία, ή την ησυχία. Ή θα είμαστε ελεύθεροι, ή θα είμαστε ήσυχοι. Και τα δύο μαζί δε γίνονται.
[Εφημερίδα "Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"]
Οι επιπτώσεις της κακής διαχείρισης από τα μεγάλα ιδιοτελή συμφέροντα, την επιχειρηματική ολιγαρχία και το διεφθαρμένο κατεστημένο είναι πλέον εμφανείς σε όλα τα επίπεδα. Η Κύπρος πρέπει επειγόντως να αλλάξει, αλλιώς πολύ σύντομα θα βουλιάξει οριστικά και αμετάκλητα. Τα πολιτικά κόμματα μπορούν να είναι είτε οι κινητήριες δυνάμεις της αλλαγής, είτε τα βαρίδια της συντήρησης, και το ΔΗΚΟ οφείλει να βρίσκεται στην πρώτη κατηγορία. Όμως για να μπορέσει να το πράξει, πρέπει επίσης να αλλάξει, να εκσυγχρονιστεί, να γίνει πιο συλλογικό και να έρθει πιο κοντά στη βάση του. Αυτή η αλλαγή δεν πρόκειται να συμβεί εάν δεν την επιδιώξουμε συνειδητά όλοι, ανταποκρινόμενοι στις ευθύνες μας ως ενεργοί πολίτες. Το κατεστημένο θέλει τους πολίτες ανενεργούς και τους νέους διακοσμητικούς, ώστε να μην ταράζουν τα νερά, να μην εκφράζουν ρηξικέλευθες απόψεις, να ακολουθούν το ρεύμα και να είναι ακίνδυνοι. Όμως οι ανάγκες της χώρας μας είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές που υποβάλλουν τα συμφέροντα του κατεστημένου.
Η ελπίδα της χώρας μας είναι η νέοι άνθρωποι που δεν έχουν εξαρτήσεις από το κατεστημένο, που δεν θέλουν να αποκτήσουν εξαρτήσεις από το κατεστημένο και που δεν φοβούνται να συγκρουστούν με το κατεστημένο. Δυστυχώς, στην πολιτική έχει επικρατήσει μια προβληματική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία ο καθένας πρέπει να περιμένει υπομονετικά τη σειρά του για να φάει. Οι περισσότεροι σιωπούν και περιμένουν κάποιον άλλον να μιλήσει. Οι πιο πολλοί θεωρούν ότι εάν είναι φρόνιμοι θα μπορέσουν να κερδίσουν την εύνοια της εκάστοτε ηγεσίας και να την κεφαλαιοποιήσουν με κάποια θέση διορισμού ή με σπρώξιμο για κάποια θέση εκλογής. Ο σημαντικότερος σύγχρονος Έλληνας φιλόσοφος, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, είχε θέσει τον εξής προβληματισμό: Θα μπορέσει ο σημερινός άνθρωπος να υπερβεί τη φυσική του ροπή προς την αδράνεια, την ησυχία, την ανευθυνότητα και τη μικρή θεσούλα όπου περιμένει να γυρίσει το βράδυ στο σπίτι του για να δει τηλεόραση; Τα πράγματα είναι απλά. Ο καθένας πρέπει να διαλέξει ή την ελευθερία, ή την ησυχία. Ή θα είμαστε ελεύθεροι, ή θα είμαστε ήσυχοι. Και τα δύο μαζί δε γίνονται.
[Εφημερίδα "Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου