«Καθώς ο χειριστής του γερανού μου διηγούνταν το περιστατικό στο λιμάνι, έφερε τα χέρια στο πρόσωπο του και συνέχισε να με κοιτά μέσα από τα δάχτυλα του. Λες κι αυτή η μάσκα του έδινε περισσότερο κουράγιο για να μιλήσει. Το κοντέινερ ταλαντευόταν καθώς ο γερανός το μετέφερε στον αέρα. Λες κι επέπλεε στον αέρα, το σπρίντερ, ο μηχανισμός που γαντζώνει το κοντέινερ στο γερανό, δεν κατάφερε να δαμάσει την κίνηση. Οι πρόχειρα κλεισμένες πόρτες άνοιξαν ξαφνικά και δεκάδες σώματα άρχισαν να πέφτουν σαν βροχή. Έμοιαζαν με κούκλες. Στο έδαφος όμως τα κεφάλια συντρίβονταν σαν να ήταν αληθινά κρανία. Και ήταν πράγματι κρανία. Από το κοντέινερ έβγαιναν άντρες και γυναίκες. Ακόμη και παιδιά. Νεκροί. Παγωμένοι, στοιβαγμένοι, ο ένας πάνω στον άλλο... Είχε δει πτώματα να πέφτουν και δεν χρειάστηκε ούτε καν να σημάνει συναγερμό, να ειδοποιήσει κάποιον. Κατέβασε απλώς το κοντέινερ στο έδαφος και δεκάδες άτομα που εμφανίστηκαν από το πουθενά τα ξανάβαλαν όλα μέσα, αφού έπλυναν με μια αντλία τα κεφάλια. Το λιμάνι της Νάπολης είναι μια πληγή....»
Το απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο του Ιταλού συγγραφέα Ρομπέρτο Σαββιάνο που εκδόθηκε το 2006 και φέρει τον τίτλο "Γομμόρα" (Εκδ. Πατάκης). Τα πτώματα ανήκουν σε Κινέζους εργάτες στο λιμάνι της Νάπολης, οι οποίοι εργάζονταν μέχρι τελικής πτώσης, χωρίς κανένα κανονισμό, χωρίς κανένα όριο και χωρίς κανένα έλεγχο, για να σταλούν τελικά νεκροί πίσω στη χώρα τους. Το λιμάνι της Νάπολης είναι χαρακτηριστική περίπτωση Ειδικής Οικονομικής Ζώνης (ΕΟΖ) και από τις πολύ λίγες που λειτουργούν στην Ευρώπη, αφού συνήθως συναντώνται σε χώρες όπως είναι η Αιθιοπία, η Μπαγκλαντες, η Ζάμπια και το Ουζμπεκιστάν.
Οι ΕΟΖ είναι συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές που χρησιμοποιούνται για διαμετακομιστικό εμπόριο, για παροχή υπηρεσιών και για παραγωγή αγαθών, και όπου για την καλύτερη προσέλκυση ιδιωτών επενδυτών παύουν να ισχύουν οι νόμοι που αφορούν φορολογίες, επενδυτικούς περιορισμούς, εργασιακά δικαιώματα και θέματα μετανάστευσης. Αντίθετα, εφαρμόζονται ειδικές ρυθμίσεις με μηδενική ή ελάχιστη φορολόγηση και χωρίς άσκηση διοικητικού ελέγχου από το κράτος, το οποίο εκχωρεί τις εξουσίες του σε ιδιωτικές εταιρίες που αναλαμβάνουν τον αποικιοκρατικό ρόλο του απόλυτου αφεντικού. Έτσι, μπορούν να εισάγουν εργαζόμενους, να επιβάλουν εξαντλητικά ωράρια εργασίας, να προσλαμβάνουν και να απολύουν κατά το δοκούν, να πληρώνουν όσα θέλουν και όποτε θέλουν, να μην σέβονται το περιβάλλον, τους ανθρώπους και τη χώρα που τους φιλοξενεί. Οι ΕΟΖ είναι το όνειρο των διεθνών μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων που αναζητούν φτηνό εργατικό δυναμικό χωρίς κανόνες και περιορισμούς, ενώ ταυτόχρονα είναι ο εφιάλτης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των εργαζομένων.
Διαχρονικά, ορισμένοι κύκλοι υποστηρίζουν ότι το βασικότερο εμπόδιο για την αναπτυξιακή εκτίναξη της Κύπρου είναι οι υφιστάμενοι περιορισμοί στις εργασιακές σχέσεις και οι υψηλές φορολογίες, φλερτάροντας στενά με την απορρύθμιση και τη σταδιακή μετατροπή της Κύπρου σε μία ενιαία Ειδική Οικονομική Ζώνη. Όμως αυτό είναι λάθος, επειδή το μέλλον της κυπριακής κοινωνίας δεν βρίσκεται στα σκλαβοπάζαρα των ΕΟΖ αλλά στην αξιοποίηση του ποιοτικού ανθρώπινου δυναμικού και στην παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας. Η μετατροπή της Κύπρου σε ΕΟΖ δεν υπηρετεί τους πολλούς, αλλά εξυπηρετεί αποκλειστικά τους λίγους, έτσι οι πολλοί πρέπει να είναι σε θέση να διακρίνουν την ωφέλιμη μεταρρύθμιση από την ισοπεδωτική απορρύθμιση, προωθώντας την πρώτη και φρενάροντας τη δεύτερη.
[Εφημερίδα "ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"]
Οι ΕΟΖ είναι συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές που χρησιμοποιούνται για διαμετακομιστικό εμπόριο, για παροχή υπηρεσιών και για παραγωγή αγαθών, και όπου για την καλύτερη προσέλκυση ιδιωτών επενδυτών παύουν να ισχύουν οι νόμοι που αφορούν φορολογίες, επενδυτικούς περιορισμούς, εργασιακά δικαιώματα και θέματα μετανάστευσης. Αντίθετα, εφαρμόζονται ειδικές ρυθμίσεις με μηδενική ή ελάχιστη φορολόγηση και χωρίς άσκηση διοικητικού ελέγχου από το κράτος, το οποίο εκχωρεί τις εξουσίες του σε ιδιωτικές εταιρίες που αναλαμβάνουν τον αποικιοκρατικό ρόλο του απόλυτου αφεντικού. Έτσι, μπορούν να εισάγουν εργαζόμενους, να επιβάλουν εξαντλητικά ωράρια εργασίας, να προσλαμβάνουν και να απολύουν κατά το δοκούν, να πληρώνουν όσα θέλουν και όποτε θέλουν, να μην σέβονται το περιβάλλον, τους ανθρώπους και τη χώρα που τους φιλοξενεί. Οι ΕΟΖ είναι το όνειρο των διεθνών μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων που αναζητούν φτηνό εργατικό δυναμικό χωρίς κανόνες και περιορισμούς, ενώ ταυτόχρονα είναι ο εφιάλτης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των εργαζομένων.
Διαχρονικά, ορισμένοι κύκλοι υποστηρίζουν ότι το βασικότερο εμπόδιο για την αναπτυξιακή εκτίναξη της Κύπρου είναι οι υφιστάμενοι περιορισμοί στις εργασιακές σχέσεις και οι υψηλές φορολογίες, φλερτάροντας στενά με την απορρύθμιση και τη σταδιακή μετατροπή της Κύπρου σε μία ενιαία Ειδική Οικονομική Ζώνη. Όμως αυτό είναι λάθος, επειδή το μέλλον της κυπριακής κοινωνίας δεν βρίσκεται στα σκλαβοπάζαρα των ΕΟΖ αλλά στην αξιοποίηση του ποιοτικού ανθρώπινου δυναμικού και στην παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας. Η μετατροπή της Κύπρου σε ΕΟΖ δεν υπηρετεί τους πολλούς, αλλά εξυπηρετεί αποκλειστικά τους λίγους, έτσι οι πολλοί πρέπει να είναι σε θέση να διακρίνουν την ωφέλιμη μεταρρύθμιση από την ισοπεδωτική απορρύθμιση, προωθώντας την πρώτη και φρενάροντας τη δεύτερη.
[Εφημερίδα "ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου