Η κακή διαχείριση της οικονομικής κρίσης από την κυπριακή πολιτική ηγεσία βασίστηκε σε μια λανθασμένη σοφιστεία σχετικά με την αιτία του κακού και σε μια ακούσια/εκούσια παράβλεψη σχετικά με τις αδυναμίες του τραπεζικού συστήματος. Η κακή διαχείριση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί και τα τραγικά αποτελέσματα να είχαν προληφθεί, εάν είχε πραγματοποιηθεί σωστός δημόσιος διάλογος, πραγματική διαβούλευση με την κοινωνία, συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων στα κέντρα λήψεως αποφάσεων και παραδειγματισμός από τη διεθνή εμπειρία. Η ευθύνη για την κακή διαχείριση ορθά επικεντρώνεται στην Κυβέρνηση, ως έχουσα την ευθύνη διαχείρισης της εκτελεστικής εξουσίας. Όμως, πολιτικές ευθύνες υφίστανται οριζοντίως, αφού οι αρμόδιοι ταγοί ανεξαρτήτως αποχρώσεων, υποστήριξαν την ίδια σοφιστεία και διενήργησαν την ίδια παράβλεψη.
Σύμφωνα με την αντίληψη που υποστηρίχθηκε ευρέως, το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου ήταν ισχυρό, αλεξίσφαιρο και ανεπηρέαστο από την οικονομική κρίση, ενώ ως βασικές αιτίες της προβληματικής οικονομικής κατάστασης προτάσσονταν οι δημόσιες δαπάνες και το εργασιακό κόστος. Σε αυτό το πλαίσιο, όλες οι προτάσεις της αντιπολίτευσης και όλες οι ενέργειες της Κυβέρνησης περιορίστηκαν σε μέτρα λιτότητας που στόχευαν στη μείωση των δημοσίων δαπανών, στη μείωση των κοινωνικών παροχών και στη μείωση των μισθών των εργαζομένων. Η δημόσια πολιτική συζήτηση περιορίστηκε σε εκτός τόπου και εκτός χρόνου αντιπαραθέσεις, για το εύρος και το ύψος των μέτρων λιτότητας, που δεν είχαν καμία σχέση με την ταμπακιέρα. Η κοινή γνώμη αποπροσανατολίστηκε και κοινωνικές ομάδες στράφηκαν η μία εναντίον της άλλης. Οι πολίτες κρατήθηκαν στο σκοτάδι για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας και για τις πραγματικές μαύρες τρύπες του τραπεζικού συστήματος. Τα μέτρα λιτότητας δεν έλυσαν το πρόβλημα αλλά ανατροφοδότησαν την ύφεση, την ανεργία και την ανέχεια. Ταυτόχρονα, και ενώ οι αρμόδιοι τύρβαζαν περί άλλων, το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου έπνεε τα λοίσθια. Ο αναποτελεσματικός έλεγχος, η ανεπαρκής εποπτεία και η προβληματική διαχείριση του τραπεζικού συστήματος θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, αλλά αφέθηκαν να οδηγήσουν στη σημερινή κατάσταση της οριακής κατάρρευσης των τραπεζών που συμπαρασύρουν το κράτος.
Ο νομπελίστας οικονομολόγος Amartya Sen, σημειώνει τα εξής σε σχέση με την κακή πολιτική διαχείριση της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, μοιάζοντας να γνωρίζει λεπτομερώς την ανάλογη κακή πολιτική διαχείριση που επισυνέβη στην Κύπρο: «Με μια συμμετοχική δημόσια συζήτηση θα μπορούσαν να είχαν εντοπιστεί οι κατάλληλες μεταρρυθμίσεις μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, χωρίς να απειληθούν τα θεμέλια του συστήματος κοινωνικής δικαιοσύνης της Ευρώπης. Η Ευρώπη δεν μπορεί να παραδοθεί στις μονομερείς απόψεις - ή στις καλές προθέσεις - ειδικών χωρίς να υπάρξει δημόσια αντιπαράθεση επιχειρημάτων και συγκατάθεση από τους πολίτες της αφού ενημερωθούν. Τόσο η δημοκρατία όσο και η ευκαιρία να εκπονηθεί καλή πολιτική υπονομεύονται όταν ηγέτες υπαγορεύουν ατελέσφορες και κατάφωρα άδικες πολιτικές». Δυστυχώς, η κοινωνία αγνοήθηκε και ο κοινωνικός διάλογος απαξιώθηκε, αφού σε αυτή τη διαδικασία είχαν μικρόφωνο «μόνο οι γνωρίζοντες». Όμως, αυτοί που συνηγόρησαν υπέρ των άδικων και ατελέσφορων πολιτικών, οφείλουν εξηγήσεις. Τόσο για αυτά που αδιεξόδως επέβαλαν, όσο και για αυτά που εθελοτυφλώντας αγνόησαν, διεκδικώντας την παντογνωσία και το αλάθητο. Οι παραιτήσεις διοικητικών στελεχών και οι αλλαγές στις διοικήσεις των τραπεζών, είναι σημαντικές. Αλλά δεν είναι αρκετές. Επειδή τα αμαρτήματα και τα ανομήματα είναι πολύ μεγάλα για να αρκεί η θυσία αποδιοπομπαίων τράγων.
[ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"]
Ο νομπελίστας οικονομολόγος Amartya Sen, σημειώνει τα εξής σε σχέση με την κακή πολιτική διαχείριση της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, μοιάζοντας να γνωρίζει λεπτομερώς την ανάλογη κακή πολιτική διαχείριση που επισυνέβη στην Κύπρο: «Με μια συμμετοχική δημόσια συζήτηση θα μπορούσαν να είχαν εντοπιστεί οι κατάλληλες μεταρρυθμίσεις μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, χωρίς να απειληθούν τα θεμέλια του συστήματος κοινωνικής δικαιοσύνης της Ευρώπης. Η Ευρώπη δεν μπορεί να παραδοθεί στις μονομερείς απόψεις - ή στις καλές προθέσεις - ειδικών χωρίς να υπάρξει δημόσια αντιπαράθεση επιχειρημάτων και συγκατάθεση από τους πολίτες της αφού ενημερωθούν. Τόσο η δημοκρατία όσο και η ευκαιρία να εκπονηθεί καλή πολιτική υπονομεύονται όταν ηγέτες υπαγορεύουν ατελέσφορες και κατάφωρα άδικες πολιτικές». Δυστυχώς, η κοινωνία αγνοήθηκε και ο κοινωνικός διάλογος απαξιώθηκε, αφού σε αυτή τη διαδικασία είχαν μικρόφωνο «μόνο οι γνωρίζοντες». Όμως, αυτοί που συνηγόρησαν υπέρ των άδικων και ατελέσφορων πολιτικών, οφείλουν εξηγήσεις. Τόσο για αυτά που αδιεξόδως επέβαλαν, όσο και για αυτά που εθελοτυφλώντας αγνόησαν, διεκδικώντας την παντογνωσία και το αλάθητο. Οι παραιτήσεις διοικητικών στελεχών και οι αλλαγές στις διοικήσεις των τραπεζών, είναι σημαντικές. Αλλά δεν είναι αρκετές. Επειδή τα αμαρτήματα και τα ανομήματα είναι πολύ μεγάλα για να αρκεί η θυσία αποδιοπομπαίων τράγων.
[ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου